21-06-2013 Aankomst in Ancona met 1 uur vertraging om 17.00 uur.

Om 14.00 komen we in de lounge van de boot nog één keer bij elkaar voor een gezamenlijk kopje koffie. Daarna nemen we op de NKC-manier afscheid van elkaar. Hierdoor neemt iedereeen afscheid van iedereen.

Einde van een zeer enerverende reis.

plm 17.30 uur. Het van de boot afrijden gaat net zo snel als er op. Maar dan moet  al dat verkeer door het stadje met smalle straatjes en verkeerslichten. Dat geeft een enorm gedrang. We slaan dan ook een zucht van verlichting als we richting snelweg rijden. We nemen de tolweg richting Ravenna omdat we  weer, net als op de heenreis, in Lido Adriano willen overnachten. We komen daar om 21.30 uur aan. Onderweg hebben we op een parkeerplaats even het nieuws en GTST gekeken. Het is nog steeds 30 gr in de camper. Toch hebben we beter kunnen slapen dan aan boord.

22-06-2013 Lido Adriano – Borgo Valsugana. We kozen voor de route richting Venetië, in de hoop dat de weg daar nog redelijk zou zijn. De laatste keer dat we die weg gereden hebben ( in 2005) was het asfalt net vernieuwd. Inmiddels waren er al weer hele stukken beschadigd, maar ook vernieuwd en viel de weg al met al erg mee. Via Padova gaat het richting Trento. Onderweg bij een Lidl boodschappen gedaan en een vers broodje gegeten. In Borgo Valsugana vonden we een mooie overnachtingsplek.

23-06-2013 Borgo Valsugana – San Valentino Alla Muta (bij de Rechenpass). De route tot Trento gaat door een prachtig bergachtig gebied, o.a. langs de toeristenplaats Levico aan het gelijknamige meer. Vanaf Trento hebben we de Autostrada genomen tot de afslag Bolzano/Merano. Van daar langzaam klimmend richting de Rechenpass. De overnachtingsplaats ligt naast een hotel met een camping. ‘s-Avonds een fikse onweersbui met een enorme onweersklap. De temperatuur zakte die nacht tot 7 gr. De volgende ochtend waren de bergtoppen in de omgeving allemaal onder gesneeuwd.

24-06-2013 San Valentino – Giengen (Dld)  Met de winterkleren weer aangetrokken vertrekken om om 09.15 richting Oostenrijk. In Landeck getankt en vervolgens van Landeck tot Imst in de regen achter groepen fietsers ( zeker 750 stuks!!) aan gereden met een gangetje van 35 km/h . Ze werden door politie begeleid en reden in groepen van minstens 100 stuks. Inhalen was absoluut onmogelijk. Gelukkig gingen ze in Imst de andere kant op. Via de Fernpass rijden we richting Duitsland. In Giengen, zo’n 50 km boven Ulm vonden we weer de overnachtingsplaats die we op de heenweg ook al hadden gebruikt.

25-06-2013 Giengen – Thuis. Ruim 600 km. Oorspronkelijk wilden we onderweg nog 1 keer overnachten, maar gezien het slechte weer zijn we maar doorgereden en kwamen we om 18.30 uur thuis.

Dit is het einde van een zeer gedenkwaardige en enerverende reis van plm 7500 km.

04-06-2013. Op de laatste dag in Ortahisar gaan we ‘s-ochtends nog een keer naar het ziekenhuis in Gürlü voor controle van de de wond.. Alles is nu oké en mag ik morgenochtend voor het eerst na bijna 14 dagen eindelijk douchen. Wat zal dat heerlijk zijn. Bij de plaatselijke PTT betalen we onze tolschuld  die we gekregen hebben toen we via de Tolweg naar Ortahisar gereden zijn. Voor 43 Lira krijgen we een stikker die op de voorruit geplakt moet worden. Hiermee kunnen we dan zonder problemen op eventuele andere tolwegen rijden. De rest van de dag luieren en rusten we en ‘s-avonds hebben we nog een afscheidsdiner in een groot restaurant in Gürlü. We worden er met busjes naar toegebracht. Het is een bruiloftsmaal. Het ceremoniële er van is dat men van een stenen stoofpot de kop (van brood) afhakt. Daarna is het bruidspaar van geluk verzekerd. 5 deelnemers mogen de kop er vanaf hakken.

Ik ben de 5e en sla per abuis de hele pot aan stukken. Lachen dus. Niettemin het eten was uitstekend. Ook de vooraf- en na-buffet waren zeer uitgebreid.

05-06-2013 vertrek uit het gebied Capadocië,

Na een heerlijke lekker lange douche vertrekken we richting Bogazkale. Een klein stukje van de prachtige steenformaties zien we nog en al snel wordt het landschap glooiender. We rijden bijna pal noordwaarts. Het is ( vinden wij) een zeer eentonige weg. Licht glooiend landschap en soms bijna kaarsrechte wegen. Natuurlijk weer de typisch Turkse wegen: geen stukje weg is glad.Nergens schaduw om een koffiestop of pauze te houden. In een klein plaatsje, op het centrale pleintje, vinden we een schaduwplekje onder een boom. Natuurlijk hebben we gelijk veel bekijks. De plaatselijke bakker die net om de hoek een winkeltje heeft komt ons in een plastic zak een paar luxe broodjes aanbieden. Zo maar! Waar vind je nog zoveel gastvrijheid. Na met een aantal jongetjes de namen uitgewisseld te hebben “What is your name?” ze leren dus ook Engels op school, rijden we verder. Natuurlijk eerst de bakker nog even hartelijk bedankt. We zijn om 14.30 uur op de camping in Bogazkale. Rina krijgt een drankje aangeboden door Hans en Mieke en ik val in de camper als een blok in slaap.

06-06-2013. Bogazkale  Voor ons een rustdag, voor de groep excursies naar 2 bijzondere locaties. Ze worden met busjes op gehaald. Rina zwaait ze uit.  Dit gebied is bekend om Huttusa en de restanten van een Hettische beschaving. Deze zeer belangrijke beschaving dateert uit 1375 – 1200 V C. Na de lunch in het restaurant van de camping kunnen er, opnieuw met busjes, nog mooie mozaïeken bekeken worden. Alles onder begeleiding van een gids. Helaas moeten wij ook deze excursies voorbij laten gaan.

Ondertussen heb ik een kapper uit het dorp laten vragen om naar de camping te komen om mijn haar teknippen. Het zag er niet uit. Hij doet het prima en ik voel me daarna een heel ander mens.

07-06-2013. Bogazkale – Ankara 220 km. Over deze rit valt weinig of niets te melden. De route gaat over brede, super gladde 4-baans drukke wegen. Een verademing. Zoals afgesproken rijden we snel achter Hans en Mieke aan en zijn al om god 12.00 op de “camping” bij het hotel Esenboga Airport Hotel. Een voor mij zeer bekend hotel omdat ik er vorig jaar 2x heb overnacht. Het hotel is prima, maar de camping, verdient de naam niet.

We kunnen net niet allemaal in een rondje staan. De voorzieningen zijn  uitgesproken slecht. Stroom is er onvoldoende, er hangen zo’n 13 campers, allemaal doorgelust, aan één 3-voudig stopcontact. Als dat maar goed gaat.

08-06-2013 Excursie naar Ankara, het Mausoleum van Ataturk en het Anatolisch museum. Daarna is iedereen vrij en moet op eigen gelegenheid terug naar de camping. Wij blijven opnieuw bij de camper, de conditie is nog lang niet goed genoeg om hier aan mee te doen.

In de loop van de middag wordt het duidelijk dat er vandaag in het hotel een bruiloft gevierd gaat worden. De vooraankondiging is een aantal gillende en dansende vrouwen. Dat zijn feesten met veel pracht en praal en met heel veel gasten,  zo’n 700 ! .

09-06-2013 Ankara – Akcakoca aan de Zwarte Zee 285 km.

Een rit helemaal over 4-baans wegen door een schitterend bergachtig gebied.  Onderweg eten we warm en maken we een middagdutje. Om 15.00 uur maakt Rina me wakker. Ik heb 2,5 uur aan 1 stuk geslapen. Kennelijk was dat nodig. Het lichaam heeft toch zijn tijd nodig om te herstellen.  Om 17.30 uur arriveren we op de camping. “Camping Hamburg”.

zo maar onderweg.

Camping “Hamburg” (de eigenaar heeft jaren in Hamburg gewoond)

10-06-2013, Akcakoca – Istanbul. 260 km.  Na eerst  de watertank gevuld te hebben vertrekken we richting Istanbul. Eerst rijden we over vrij smalle en kronkelige wegen langs de kust met leuke vissershaventjes en stranden. Bij Karasu slaan we linksaf Een prima 4-baans weg brengt ons uiteindelijk weer op de D100, de hoofdweg naar Instanbul. De weg wordt steeds drukker, we komen duidelijk bij grotere steden met steeds meer verkeer. Een tukje maken na de lunch is er niet bij. Teveel lawaai. Zo’n 60 km voor Istanbul komen we in een bijna constante file terecht. Soms stil staan, soms kruipen, soms even 70 km/h. Istanbul is één groot chronisch verkeersinfarct. Vlak bij de finish rijden we, door een onduidelijkheid in het reisboek,  nog verkeerd maar komen met behulp van TomTom toch op de “camping” aan. Dit is een grote parkeerplaats bij autowasserij. In een heel dure wijk van Istanbul. Hier rijden alleen maar Porches, Maserati’s en andere peperdure bolides rond. ‘s-Avonds hebben we nog een door de campingeigenaar georganiseerde BBQ

11-06-2013 Istanbul, Dit wordt de eerste excursie die we na de operatie weer durven mee te doen. Excursies naar de “Blauwe Moskee” en de “Hagia Sophia”. Na de lunch bezoeken we het archeologisch museum. Het ligt allemaal op loop afstand van elkaar. Wel erg vermoeiend. Aan het einde van de lunch wordt Han onwel. Met hevige buikpijn wordt hij per ambulance afgevoerd naar een ziekenhuis. Gelukkig blijkt het geen blinde darm te zijn. Uiteindelijk kan men niets vinden en komt hij, vergezeld door Hans, met  een taxi  naar de camping. Bijna tegelijkertijd komen wij met de bus terug op de camping.

Muurschilderingen uit de Haya Sophia.

12-06-2013 Istanbul, Excursie naar het Topkapi paleis, daarna een boottocht op de Bosporus, een lunch en tot slot een bezoek aan de Egyptische Bazar.

Het Topkapi paleis is een enorm groot museumpark met diverse gebouwen. Helaas regent het waardoor alles er een beetje somber uitziet.  De prachtigste voorwerpen liggen achter glas en op een bijzondere manier belicht. Helaas mag er niet gefotografeerd worden en men is er erg streng in. In iedere zaal minstens 3 bewakers. Niet gek als je weet dat er de grootste diamant ter wereld te zien is.

Een vismaaltijd aan de Bosporus

De Egyptische Bazar is vooral bekend om de werkelijk enorme keuze  specerijen, maar ook veel zoetigheid.

13-06-2013 Rustdag. Daar hebben we ook echt een rustdag van gemaakt. De groep is ‘s-morgens nog wel naar de stad geweest om de grote bazar te bezoeken.

De “camping” bij de autowasplaats.

14-06-2013. Istanbul – Alexandropolus. 275 km. Een route waar weinig over te vertellen valt. We rijden vandaag als eerste. Hans en Mieke gaan een alternatieve camping bezoeken. Eerst de drukke stad uit. Istanbul is bijna net zo groot als de provincie Utrecht. Er komt bijna geen einde aan. Dan een stuk langs de kust tot Tekigdag, daarna weer de bekende Turkse rammel wegen tot aan de grens. De Turkse grens waren we erg snel over. Alleen de verbindingsweg naar Griekenland gaf wat vertraging De Griekse grens ging ook voorspoedig. Turkije tot ziens, Griekenland welkom terug.

Om 12.30 uur arriveerde wij op de camping. 3/4 uur later kwam de eerste al binnen. Voor het eerst van ons reisbegeleiders leven hebben we gelood bij het plaatsen.

15-06-2013 Alexandropolis. Rustdag. Rina is de hele ochtend bezig met de was. Hoezo rustdag.

Waarover spraken zij??? Dat horen we morgen.

16-06-2013 Alexandropolis – Nea Moudania 315 km

Camping Ouzouni Beach, een heerlijke camping aan zee.

17-06-2013 Nea Moudania Rustdag Vandaag worden de verjaardagen van 7 deelnemers gevierd die tijdens de reis jarig waren. Daarna een gezamenlijke BBQ. Dat werd heel gezellig.

18-06-2013 Nea Moudania – Kastraki 305 km.

19-06=2013 Kastraki  Camping Vachros. Rustdag met afscheidsdiner.

Om 08.30 uur gaan 30 deelnemers nog met een excursie een aantal Meteora kloosters bezoeken. Deze kloosters staan boven op de rotsen. Helaas moeten wij er vanaf zien omdat de conditie nog veel te wensen over laat en er veel trappen gelopen moet worden.

Om 19.00 begint het feestelijke afscheidsdiner in het restaurant van de camping Vachros. Aan 2 lange tafels wordt de maaltijd geserveerd. Een heerlijke Griekse salade en een plak gebakken kaas. Daarna een mix van gegrild vlees. Een zeer overvloedige maaltijd aangevuld met wijn en frisdrank.Halverwege de maaltijd worden wij 4-en toegesproken door Frans, ook wel lange Frans genoemd, en worden we bedankt voor onze inzet tijdens deze reis. Namens de groep krijgen de mannen een fles Ouzo en de dames een envelop met inhoud.

20-06-2013 Kastraki – Igoumenitsa en de overtocht naar Ancona Italië

De route is de zelfde als op 2 mei, alleen nu in omgekeerde richting.

De boot vertrekt pas om 23.30 uur, toch worden we allemaal om uiterlijk 19.00 uur aan de pier verwacht. We staan met z’n allen op het warme asfalt van de pier. Het is er erg warm, meer dan 30 gr.

Bye Bye Griekenland

21-06-2013 (Verwachte) Aankomst in Ancona 16.00 uur.

05-06-2013  De blindedarm heeft er voor gezorgd dat wij het mooiste deel van de reis gemist hebben. Om er toch een beeld van de te krijgen hier onder een serie foto’s van Henk Dijkink die de ballontocht wel heeft kunnen maken.

De mensen die zo’n tocht meemaken, kosten 150,00, krijgen aan het eind een getuigschrift en een glas champagne. Iedereen is erg enthousiast.

02-06-2013 Eindelijk na 11 dagen hebben we ons weer aangesloten bij de groep. Die stond op dat momentop een camping in Ortahisar in Capadocia en om daar te komen moeten we 373 km overbruggen. Dat doen we in 1 dag, 100 km kustweg tot Mersin, daarna plm 170 km autosnelweg en het laatste stuk van 100 km over 4-baans wegen met de bekende Turkse verharding. Eerst brengen we Brigitte vanaf de camping naar Fons die met zijn defecte camper bij een VW-dealer in Mersin staat. Onderweg drinken we koffie en daarna neemt Rina het stuur over. Voor het eerst!!! ‘De lunch nemen we op een grote PP-plaats aan de snelweg. Rina kookt warm en daarna even uitbuiken. Als we weg willen rijden komt er een Turkse vrachtautochauffeur naar ons toe en zegt “Goede middag” De man heeft een aantal jaren in NL gewerkt en heeft terug in Turkije zich een vrachtauto gekocht. We mogen niet eerder vertrekken voordat hij een grote water meloen van de laadbak heeft af gehaald en aan ons geeft.

In de buurt van de camping verandert de omgeving in een keer totaal. Zandduinen, canyons en holwoningen in de bergen  Prachtige uitzichten en een mooi landschap Het doet een beetje denken aan de canyons in Amerika. Om 18.00 arriveren we op de camping waar we enthousiast en erg hartelijk worden ontvangen door de 10 achterblijvers die niet mee zijn gegaan met de bustour naar Oost Turkije. We werden gelijk uitgenodigd om wat te drinken en te eten, waaronder van Carool een heerlijke bak yoghurt met honing en vruchten.

03-06-2013 Na een nacht zonder muggen hebben we heerlijk geslapen. Rina blijft lekker liggen tot 09.15 uur. Zelf werd ik om 05.30.uur wakker en ben toen naar buiten gegaan om het opstijgen van de ballonnen te bekijken. Tot 06.30 uur zag ik zo’n 25 ballonnen in de lucht. Mooi gezicht, al die kleurtjes.

In overleg met de campingeigenaar zijn we om 10.30 uur naar een nabijgelegen ziekenhuis gegaan om de hechtingen er uit te laten halen. Morgenochtend moeten we nog een keer terug voor een nacontrole.

22 mei 2013 Tusucu, ziekenhuis opname.

De nacht is een drama, ik droom de gekste dingen en hallucineer zelfs. De groep heeft in de ochtend een excursie. In de loop van de ochtend wordt het steeds slimmer en we wachten met smart tot de terugkomst van de groep zodat er actie naar een arts o.i.d. ondernomen kan worden. Hans haalt Suzi, de eigenaresse van de camping,  er bij die direct een arts belt. Hij kan niet voor 5.00. uur en adviseert direct naar het ziekenhuis te gaan. Met de spuugbak in de hand worden we door Walter* en Bogden* naar het ziekenhuis gebracht. Op de EHBO constateert de arts een blindedarm. Eerst voor de zekerheid nog een röntgenfoto gemaakt en door de scan omdat men twijfelt. De arts vindt het een appendix maar de foto en de scan laten niets zien. Ondertussen weet ik bijna niet meer dat ik nog leef en geef de arts het vertrouwen en vraag hem mij te opereren.  Hij gelooft in zijn diagnose en trommelt een operatieteam bij elkaar. Om 19.00 uur ga ik onder het mes en kom pas om 21.30 terug bij Rina die hevig in de zenuwen zit omdat het veel langer geduurd heeft dan belooft. Uiteindelijk bleek dat de blindedarm geheel ontstoken was en geperforeerd waardoor ze daar in mijn buik grote schoonmaak hebben moeten houden. Rina mag bij mij op de kamer slapen, iets wat wij in eerste instantie als een gunt van het ziekenhuis zien, maar later blijkt het bittere noodzaak. Rina moet mij verzorgen. Dat doet de verpleging niet. Die doen alleen medische handelingen zoals spuiten en infuus aanbrengen e.d. Er wordt zelfs nog geen handdoek verstrekt. Dus moet er naar de camper gependeld worden om de noodzakelijke eerste behoefte op te halen. Rina moet op een soort uitklapstoel slapen, zitten en “hangen”. Verre van comfortabel. (zie foto)

(* Walter en Bogden zijn bekenden van de campingeigenaar en leven de helft van het jaar in Duitsland en de andere helft hier in Tasucu.)

23 mei 2013 ziekenhuis.

Die volgende ochtend voel ik mij eigenlijk kiplekker en belangrijk, geen pijn meer. Het infuus wordt verdurend aangevuld met medicijnen en water. Uiteraard krijg ik niets te eten en Rina weet niet wat ze ziet als ze haar ontbijt krijgt.

Een tempex bakje met een stukje tomaat, een stukje komkommer en 15 zwarte olijven + een bolletje bruin brood.

De lunch ziet er zo uit: en de avondmaaltijd zo Steeds in tempexbakjes met een plastic vork of lepel.

Vrijdag 24 mei 2013, Ik voel mij al weer prima en om 18.00 uur mocht ik, met medicijnen, weer naar (huis)  de camper.

Zaterdagochtend 25 mei om 11.00 uur er weer in omdat ik voortdurende aan de diarree ben en er ook in de maag niets in houdt. Medicijnen innemen kan dus niet. Ik wil niet meer terug maar er blijft niets anders over. Dus weer aan het infuus. Röntgenfoto’s laten zien dat de darm helemaal verkleefd en verstopt zit en die moeten nu eerst schoon. Er wordt een slangetje via mijn neus in de maag/darm gebracht waardoor een golf vocht in de opvangzak loopt De dokter drukt nog even extra op mijn borstkas om er zoveel mogelijk uit te persen. Na vele liters vocht en tal van flesjes en zakjes medicijnen zijn de darmen na de 8e controlefoto schoon en mag ik woensdag 29 mei om 13.30 uur, inmiddels 10 kg lichter, weer naar de camper. De komende 3 á 4 dagen moet ik revalideren en mag ik niet autorijden Later  moeten ook de hechtingen er nog uit. Zo slap als een vaatdoek begin ik aan mijn revalidatie. Het is geen straf om hier minstens 3 dagen bij te komen. Rina was inmiddels ook echt aan het einde van haar latijn en heeft de rustdagen ook heel hart nodig. De camping ligt aan een prachtige baai met veel schaduw. De mensen hier zijn meer dan geweldig.

Suzy,Bogden en Walter: Echte Frienden.

Ervaringen van 8 dagen ziekenhuis in Turkije.

Silifke Devlet Hastanesi Hospital Deze ervaring zullen we niet licht vergeten. Het is een heel andere wereld dan die wij kennen. Zo enorm anders, daar kunnen wij ons in Nederland echt geen voorstelling van maken. Je hebt dagen nodig hebt om er een beetje aan te wennen. Het went eigenlijk niet maar je moet wel. Het ziekenhuis was pas 2 á 3 weken in gebruik en moet een ouder ziekenhuis in Tilifke vervangen. Maar zo nieuw als het is, is het hier en daar al een puinhoop. De verpleging (overwegend zeer jonge mensen in opleiding) is goed en heel vriendelijk. De arts die mij behandeld heeft is uitstekend. Het is er lawaaierig, hele families komen op bezoek en zijn zeer luidruchtig. ‘s-Lands wijs ‘s-lands eer.

Dagindeling: Om 07.00 komt de ontbijtkar de gang op. De nog aanwezige nachtzuster roept één voor één de namen af van de patiënten die hun ontbijt af kunnen halen, of hun verzorgers. Het standaard ontbijt bestaat uit een stukje komkommer, een halve tomaat, 10 to 15 zwarte olijven en een droog bruin keihard bolletje brood. Meestal met een plastic bekertje Turkse Thee (sterk met veel suiker). Dit wordt geserveerd op een piepschuim blaadje. Voor Rina kwamen ze het brengen, ze werd niet afgeroepen. Om 08.00 komt de dagploeg bestaande uit 2 of 3 verpleegsters en een aantal jonge leerlingen die dan de status van de bloeddruk, de bloedwaarden (schuifje op de wijsvinger) en de temperatuur (een soort pistool op je voorhoofd) opnemen. Verder die dag doen ze niets anders dan medische handelingen zoals injecties, infuus  e.d.,  men doet niets aan de patiënt en /of zijn bed, dat moet de familie doen.

Om plm 12.00 komen er 2 wagens de gang inrijden. Ik noemde ze de bellen wagens om dat je ze al van verre hoorde aankomen. Opnieuw worden alle name afgeroepen en begint het circus van het ontbijt zich te herhalen. Alleen nu wordt het eten opgeschept uit grote bakken, pannen en plastic verpakking (yoghurt). Soep, en een warme??? maaltijd. Als toetje zit er altijd een klodder yoghurt bij. Het piep schuimen dienblad is nu groter  dan die van de ochtend en erg slap. De soep of de saus loopt er zomaar af.  Rina kreeg van een vrouwtje van de 2e kar altijd wat extra’s toegestopt. Dat kwam ze dan even later nog nabrengen, een hartstikke lief mensje. Na de maaltijd moest je dan de restanten aan het einde van de gang in een grote zwarte  plastic zak deponeren. De verpleging zat ondertussen ook allemaal in een kamertje te eten.

Om 18.00 uur herhaalt het hele circus van 12.00 uur opnieuw. De maaltijd bestaat grotendeels uit het zelfde als om 12.00 uur. Het eten was op zich goed maar absoluut niet smakelijk, zo flauw als een luis en praktisch koud. Lauwe soep, spaghetti, br…

Ik kreeg in eerste tijd natuurlijk geen eten.  Alles bij elkaar heb ik 2x een ontbijt gehad bestaande uit steenkoude vermicellisoep een een zoetig drankje met daar in een aantal rozijnen. Als maaltijd 2 x een beetje koude  tomatensoep  en een broodje.

Om 20.00 uur komt dan de nachtdienst weer op tot de volgende ochtend 08.00 uur. De nachtdienst bestaat meestal uit 1 verpleegster en een assistent in een blauw uniform. Dit kon man of vrouw zijn. Deze blauwe medewerkers zijn de hele dag bezig met het dweilen van de gangen en kamervloeren, het verwisselen van volle vuilnisbakken in de toiletten en het aanvullen van papieren handdoekjes in de toiletten. Ook werd ik steeds door zo’n iemand naar de röntgen gebracht om weer een foto te laten maken.

Een voor ons schokkend voorbeeld van het feit dat verpleegsters absoluut niets anders dan medische handelingen doen kan het beste gedemonstreerd worden aan het volgende voorbeeld. Ik zat op het toilet, had diarree en moest overgeven. Hiermee trok ik het infuus stuk waardoor het bloed en de maaginhoud over de toiletvloer vloog. De erbij gehaalde zuster sloot het infuus af en vertrok mopperend weer spoorslags. Rina en ik bleven met de troep zitten en niemand die kwam helpen. Veel later kwam ze kijken of we ik inmiddels weer in bed lag.

Dit verhaal is absoluut niet bedoeld om ook maar enigszins negatief over het ziekenhuis te zijn. Men is niet anders gewend denk ik. Het personeel is meer dan vriendelijk  en medisch gezien zijn we prima behandeld! Wij hebben alle lof voor de arts en de verpleging. Uiteindelijk hebben ze er voor gezorgd dat ik dit verhaal nog kan schrijven.  Een geperforeerde en gebarsten blinde darm kan zeer ernstige gevolgen hebben. Dit verhaal is bedoeld om aan te geven hoe anders het in andere landen kan zijn en hoe enorm lastig  de taalbarrière is. Ze spreken geen Engels dus roepen ze wat in hun eigen taal en jij moet maar raden wat ze bedoelen. Zonder de hulp en bijstand van de mensen van de camping zou ik hulpeloos verloren zijn geweest. Ook waren we een bezienswaardigheid. Steeds weer kwam er iemand om de hoek van de deur kijken. Ook leek het er op dat het personeel thuis een paar Engelse woordjes had geleerd die dan de volgende ochtend bij ons uitprobeerden, how are you? , what dou you want? Ze deden echt hun best.

Deze man ben ik heel erg dankbaar, mogelijke heeft hij mijn leven gered. Dit is de chirurg die me geopereerd heeft. Dr. Riza Gök.

Rina bij de “bellewagens”