22 mei 2013 Tusucu, ziekenhuis opname.

De nacht is een drama, ik droom de gekste dingen en hallucineer zelfs. De groep heeft in de ochtend een excursie. In de loop van de ochtend wordt het steeds slimmer en we wachten met smart tot de terugkomst van de groep zodat er actie naar een arts o.i.d. ondernomen kan worden. Hans haalt Suzi, de eigenaresse van de camping,  er bij die direct een arts belt. Hij kan niet voor 5.00. uur en adviseert direct naar het ziekenhuis te gaan. Met de spuugbak in de hand worden we door Walter* en Bogden* naar het ziekenhuis gebracht. Op de EHBO constateert de arts een blindedarm. Eerst voor de zekerheid nog een röntgenfoto gemaakt en door de scan omdat men twijfelt. De arts vindt het een appendix maar de foto en de scan laten niets zien. Ondertussen weet ik bijna niet meer dat ik nog leef en geef de arts het vertrouwen en vraag hem mij te opereren.  Hij gelooft in zijn diagnose en trommelt een operatieteam bij elkaar. Om 19.00 uur ga ik onder het mes en kom pas om 21.30 terug bij Rina die hevig in de zenuwen zit omdat het veel langer geduurd heeft dan belooft. Uiteindelijk bleek dat de blindedarm geheel ontstoken was en geperforeerd waardoor ze daar in mijn buik grote schoonmaak hebben moeten houden. Rina mag bij mij op de kamer slapen, iets wat wij in eerste instantie als een gunt van het ziekenhuis zien, maar later blijkt het bittere noodzaak. Rina moet mij verzorgen. Dat doet de verpleging niet. Die doen alleen medische handelingen zoals spuiten en infuus aanbrengen e.d. Er wordt zelfs nog geen handdoek verstrekt. Dus moet er naar de camper gependeld worden om de noodzakelijke eerste behoefte op te halen. Rina moet op een soort uitklapstoel slapen, zitten en “hangen”. Verre van comfortabel. (zie foto)

(* Walter en Bogden zijn bekenden van de campingeigenaar en leven de helft van het jaar in Duitsland en de andere helft hier in Tasucu.)

23 mei 2013 ziekenhuis.

Die volgende ochtend voel ik mij eigenlijk kiplekker en belangrijk, geen pijn meer. Het infuus wordt verdurend aangevuld met medicijnen en water. Uiteraard krijg ik niets te eten en Rina weet niet wat ze ziet als ze haar ontbijt krijgt.

Een tempex bakje met een stukje tomaat, een stukje komkommer en 15 zwarte olijven + een bolletje bruin brood.

De lunch ziet er zo uit: en de avondmaaltijd zo Steeds in tempexbakjes met een plastic vork of lepel.

Vrijdag 24 mei 2013, Ik voel mij al weer prima en om 18.00 uur mocht ik, met medicijnen, weer naar (huis)  de camper.

Zaterdagochtend 25 mei om 11.00 uur er weer in omdat ik voortdurende aan de diarree ben en er ook in de maag niets in houdt. Medicijnen innemen kan dus niet. Ik wil niet meer terug maar er blijft niets anders over. Dus weer aan het infuus. Röntgenfoto’s laten zien dat de darm helemaal verkleefd en verstopt zit en die moeten nu eerst schoon. Er wordt een slangetje via mijn neus in de maag/darm gebracht waardoor een golf vocht in de opvangzak loopt De dokter drukt nog even extra op mijn borstkas om er zoveel mogelijk uit te persen. Na vele liters vocht en tal van flesjes en zakjes medicijnen zijn de darmen na de 8e controlefoto schoon en mag ik woensdag 29 mei om 13.30 uur, inmiddels 10 kg lichter, weer naar de camper. De komende 3 á 4 dagen moet ik revalideren en mag ik niet autorijden Later  moeten ook de hechtingen er nog uit. Zo slap als een vaatdoek begin ik aan mijn revalidatie. Het is geen straf om hier minstens 3 dagen bij te komen. Rina was inmiddels ook echt aan het einde van haar latijn en heeft de rustdagen ook heel hart nodig. De camping ligt aan een prachtige baai met veel schaduw. De mensen hier zijn meer dan geweldig.

Suzy,Bogden en Walter: Echte Frienden.

Ervaringen van 8 dagen ziekenhuis in Turkije.

Silifke Devlet Hastanesi Hospital Deze ervaring zullen we niet licht vergeten. Het is een heel andere wereld dan die wij kennen. Zo enorm anders, daar kunnen wij ons in Nederland echt geen voorstelling van maken. Je hebt dagen nodig hebt om er een beetje aan te wennen. Het went eigenlijk niet maar je moet wel. Het ziekenhuis was pas 2 á 3 weken in gebruik en moet een ouder ziekenhuis in Tilifke vervangen. Maar zo nieuw als het is, is het hier en daar al een puinhoop. De verpleging (overwegend zeer jonge mensen in opleiding) is goed en heel vriendelijk. De arts die mij behandeld heeft is uitstekend. Het is er lawaaierig, hele families komen op bezoek en zijn zeer luidruchtig. ‘s-Lands wijs ‘s-lands eer.

Dagindeling: Om 07.00 komt de ontbijtkar de gang op. De nog aanwezige nachtzuster roept één voor één de namen af van de patiënten die hun ontbijt af kunnen halen, of hun verzorgers. Het standaard ontbijt bestaat uit een stukje komkommer, een halve tomaat, 10 to 15 zwarte olijven en een droog bruin keihard bolletje brood. Meestal met een plastic bekertje Turkse Thee (sterk met veel suiker). Dit wordt geserveerd op een piepschuim blaadje. Voor Rina kwamen ze het brengen, ze werd niet afgeroepen. Om 08.00 komt de dagploeg bestaande uit 2 of 3 verpleegsters en een aantal jonge leerlingen die dan de status van de bloeddruk, de bloedwaarden (schuifje op de wijsvinger) en de temperatuur (een soort pistool op je voorhoofd) opnemen. Verder die dag doen ze niets anders dan medische handelingen zoals injecties, infuus  e.d.,  men doet niets aan de patiënt en /of zijn bed, dat moet de familie doen.

Om plm 12.00 komen er 2 wagens de gang inrijden. Ik noemde ze de bellen wagens om dat je ze al van verre hoorde aankomen. Opnieuw worden alle name afgeroepen en begint het circus van het ontbijt zich te herhalen. Alleen nu wordt het eten opgeschept uit grote bakken, pannen en plastic verpakking (yoghurt). Soep, en een warme??? maaltijd. Als toetje zit er altijd een klodder yoghurt bij. Het piep schuimen dienblad is nu groter  dan die van de ochtend en erg slap. De soep of de saus loopt er zomaar af.  Rina kreeg van een vrouwtje van de 2e kar altijd wat extra’s toegestopt. Dat kwam ze dan even later nog nabrengen, een hartstikke lief mensje. Na de maaltijd moest je dan de restanten aan het einde van de gang in een grote zwarte  plastic zak deponeren. De verpleging zat ondertussen ook allemaal in een kamertje te eten.

Om 18.00 uur herhaalt het hele circus van 12.00 uur opnieuw. De maaltijd bestaat grotendeels uit het zelfde als om 12.00 uur. Het eten was op zich goed maar absoluut niet smakelijk, zo flauw als een luis en praktisch koud. Lauwe soep, spaghetti, br…

Ik kreeg in eerste tijd natuurlijk geen eten.  Alles bij elkaar heb ik 2x een ontbijt gehad bestaande uit steenkoude vermicellisoep een een zoetig drankje met daar in een aantal rozijnen. Als maaltijd 2 x een beetje koude  tomatensoep  en een broodje.

Om 20.00 uur komt dan de nachtdienst weer op tot de volgende ochtend 08.00 uur. De nachtdienst bestaat meestal uit 1 verpleegster en een assistent in een blauw uniform. Dit kon man of vrouw zijn. Deze blauwe medewerkers zijn de hele dag bezig met het dweilen van de gangen en kamervloeren, het verwisselen van volle vuilnisbakken in de toiletten en het aanvullen van papieren handdoekjes in de toiletten. Ook werd ik steeds door zo’n iemand naar de röntgen gebracht om weer een foto te laten maken.

Een voor ons schokkend voorbeeld van het feit dat verpleegsters absoluut niets anders dan medische handelingen doen kan het beste gedemonstreerd worden aan het volgende voorbeeld. Ik zat op het toilet, had diarree en moest overgeven. Hiermee trok ik het infuus stuk waardoor het bloed en de maaginhoud over de toiletvloer vloog. De erbij gehaalde zuster sloot het infuus af en vertrok mopperend weer spoorslags. Rina en ik bleven met de troep zitten en niemand die kwam helpen. Veel later kwam ze kijken of we ik inmiddels weer in bed lag.

Dit verhaal is absoluut niet bedoeld om ook maar enigszins negatief over het ziekenhuis te zijn. Men is niet anders gewend denk ik. Het personeel is meer dan vriendelijk  en medisch gezien zijn we prima behandeld! Wij hebben alle lof voor de arts en de verpleging. Uiteindelijk hebben ze er voor gezorgd dat ik dit verhaal nog kan schrijven.  Een geperforeerde en gebarsten blinde darm kan zeer ernstige gevolgen hebben. Dit verhaal is bedoeld om aan te geven hoe anders het in andere landen kan zijn en hoe enorm lastig  de taalbarrière is. Ze spreken geen Engels dus roepen ze wat in hun eigen taal en jij moet maar raden wat ze bedoelen. Zonder de hulp en bijstand van de mensen van de camping zou ik hulpeloos verloren zijn geweest. Ook waren we een bezienswaardigheid. Steeds weer kwam er iemand om de hoek van de deur kijken. Ook leek het er op dat het personeel thuis een paar Engelse woordjes had geleerd die dan de volgende ochtend bij ons uitprobeerden, how are you? , what dou you want? Ze deden echt hun best.

Deze man ben ik heel erg dankbaar, mogelijke heeft hij mijn leven gered. Dit is de chirurg die me geopereerd heeft. Dr. Riza Gök.

Rina bij de “bellewagens”