22 mei 2013 Tusucu, ziekenhuis opname.

De nacht is een drama, ik droom de gekste dingen en hallucineer zelfs. De groep heeft in de ochtend een excursie. In de loop van de ochtend wordt het steeds slimmer en we wachten met smart tot de terugkomst van de groep zodat er actie naar een arts o.i.d. ondernomen kan worden. Hans haalt Suzi, de eigenaresse van de camping,  er bij die direct een arts belt. Hij kan niet voor 5.00. uur en adviseert direct naar het ziekenhuis te gaan. Met de spuugbak in de hand worden we door Walter* en Bogden* naar het ziekenhuis gebracht. Op de EHBO constateert de arts een blindedarm. Eerst voor de zekerheid nog een röntgenfoto gemaakt en door de scan omdat men twijfelt. De arts vindt het een appendix maar de foto en de scan laten niets zien. Ondertussen weet ik bijna niet meer dat ik nog leef en geef de arts het vertrouwen en vraag hem mij te opereren.  Hij gelooft in zijn diagnose en trommelt een operatieteam bij elkaar. Om 19.00 uur ga ik onder het mes en kom pas om 21.30 terug bij Rina die hevig in de zenuwen zit omdat het veel langer geduurd heeft dan belooft. Uiteindelijk bleek dat de blindedarm geheel ontstoken was en geperforeerd waardoor ze daar in mijn buik grote schoonmaak hebben moeten houden. Rina mag bij mij op de kamer slapen, iets wat wij in eerste instantie als een gunt van het ziekenhuis zien, maar later blijkt het bittere noodzaak. Rina moet mij verzorgen. Dat doet de verpleging niet. Die doen alleen medische handelingen zoals spuiten en infuus aanbrengen e.d. Er wordt zelfs nog geen handdoek verstrekt. Dus moet er naar de camper gependeld worden om de noodzakelijke eerste behoefte op te halen. Rina moet op een soort uitklapstoel slapen, zitten en “hangen”. Verre van comfortabel. (zie foto)

(* Walter en Bogden zijn bekenden van de campingeigenaar en leven de helft van het jaar in Duitsland en de andere helft hier in Tasucu.)

23 mei 2013 ziekenhuis.

Die volgende ochtend voel ik mij eigenlijk kiplekker en belangrijk, geen pijn meer. Het infuus wordt verdurend aangevuld met medicijnen en water. Uiteraard krijg ik niets te eten en Rina weet niet wat ze ziet als ze haar ontbijt krijgt.

Een tempex bakje met een stukje tomaat, een stukje komkommer en 15 zwarte olijven + een bolletje bruin brood.

De lunch ziet er zo uit: en de avondmaaltijd zo Steeds in tempexbakjes met een plastic vork of lepel.

Vrijdag 24 mei 2013, Ik voel mij al weer prima en om 18.00 uur mocht ik, met medicijnen, weer naar (huis)  de camper.

Zaterdagochtend 25 mei om 11.00 uur er weer in omdat ik voortdurende aan de diarree ben en er ook in de maag niets in houdt. Medicijnen innemen kan dus niet. Ik wil niet meer terug maar er blijft niets anders over. Dus weer aan het infuus. Röntgenfoto’s laten zien dat de darm helemaal verkleefd en verstopt zit en die moeten nu eerst schoon. Er wordt een slangetje via mijn neus in de maag/darm gebracht waardoor een golf vocht in de opvangzak loopt De dokter drukt nog even extra op mijn borstkas om er zoveel mogelijk uit te persen. Na vele liters vocht en tal van flesjes en zakjes medicijnen zijn de darmen na de 8e controlefoto schoon en mag ik woensdag 29 mei om 13.30 uur, inmiddels 10 kg lichter, weer naar de camper. De komende 3 á 4 dagen moet ik revalideren en mag ik niet autorijden Later  moeten ook de hechtingen er nog uit. Zo slap als een vaatdoek begin ik aan mijn revalidatie. Het is geen straf om hier minstens 3 dagen bij te komen. Rina was inmiddels ook echt aan het einde van haar latijn en heeft de rustdagen ook heel hart nodig. De camping ligt aan een prachtige baai met veel schaduw. De mensen hier zijn meer dan geweldig.

Suzy,Bogden en Walter: Echte Frienden.

Ervaringen van 8 dagen ziekenhuis in Turkije.

Silifke Devlet Hastanesi Hospital Deze ervaring zullen we niet licht vergeten. Het is een heel andere wereld dan die wij kennen. Zo enorm anders, daar kunnen wij ons in Nederland echt geen voorstelling van maken. Je hebt dagen nodig hebt om er een beetje aan te wennen. Het went eigenlijk niet maar je moet wel. Het ziekenhuis was pas 2 á 3 weken in gebruik en moet een ouder ziekenhuis in Tilifke vervangen. Maar zo nieuw als het is, is het hier en daar al een puinhoop. De verpleging (overwegend zeer jonge mensen in opleiding) is goed en heel vriendelijk. De arts die mij behandeld heeft is uitstekend. Het is er lawaaierig, hele families komen op bezoek en zijn zeer luidruchtig. ‘s-Lands wijs ‘s-lands eer.

Dagindeling: Om 07.00 komt de ontbijtkar de gang op. De nog aanwezige nachtzuster roept één voor één de namen af van de patiënten die hun ontbijt af kunnen halen, of hun verzorgers. Het standaard ontbijt bestaat uit een stukje komkommer, een halve tomaat, 10 to 15 zwarte olijven en een droog bruin keihard bolletje brood. Meestal met een plastic bekertje Turkse Thee (sterk met veel suiker). Dit wordt geserveerd op een piepschuim blaadje. Voor Rina kwamen ze het brengen, ze werd niet afgeroepen. Om 08.00 komt de dagploeg bestaande uit 2 of 3 verpleegsters en een aantal jonge leerlingen die dan de status van de bloeddruk, de bloedwaarden (schuifje op de wijsvinger) en de temperatuur (een soort pistool op je voorhoofd) opnemen. Verder die dag doen ze niets anders dan medische handelingen zoals injecties, infuus  e.d.,  men doet niets aan de patiënt en /of zijn bed, dat moet de familie doen.

Om plm 12.00 komen er 2 wagens de gang inrijden. Ik noemde ze de bellen wagens om dat je ze al van verre hoorde aankomen. Opnieuw worden alle name afgeroepen en begint het circus van het ontbijt zich te herhalen. Alleen nu wordt het eten opgeschept uit grote bakken, pannen en plastic verpakking (yoghurt). Soep, en een warme??? maaltijd. Als toetje zit er altijd een klodder yoghurt bij. Het piep schuimen dienblad is nu groter  dan die van de ochtend en erg slap. De soep of de saus loopt er zomaar af.  Rina kreeg van een vrouwtje van de 2e kar altijd wat extra’s toegestopt. Dat kwam ze dan even later nog nabrengen, een hartstikke lief mensje. Na de maaltijd moest je dan de restanten aan het einde van de gang in een grote zwarte  plastic zak deponeren. De verpleging zat ondertussen ook allemaal in een kamertje te eten.

Om 18.00 uur herhaalt het hele circus van 12.00 uur opnieuw. De maaltijd bestaat grotendeels uit het zelfde als om 12.00 uur. Het eten was op zich goed maar absoluut niet smakelijk, zo flauw als een luis en praktisch koud. Lauwe soep, spaghetti, br…

Ik kreeg in eerste tijd natuurlijk geen eten.  Alles bij elkaar heb ik 2x een ontbijt gehad bestaande uit steenkoude vermicellisoep een een zoetig drankje met daar in een aantal rozijnen. Als maaltijd 2 x een beetje koude  tomatensoep  en een broodje.

Om 20.00 uur komt dan de nachtdienst weer op tot de volgende ochtend 08.00 uur. De nachtdienst bestaat meestal uit 1 verpleegster en een assistent in een blauw uniform. Dit kon man of vrouw zijn. Deze blauwe medewerkers zijn de hele dag bezig met het dweilen van de gangen en kamervloeren, het verwisselen van volle vuilnisbakken in de toiletten en het aanvullen van papieren handdoekjes in de toiletten. Ook werd ik steeds door zo’n iemand naar de röntgen gebracht om weer een foto te laten maken.

Een voor ons schokkend voorbeeld van het feit dat verpleegsters absoluut niets anders dan medische handelingen doen kan het beste gedemonstreerd worden aan het volgende voorbeeld. Ik zat op het toilet, had diarree en moest overgeven. Hiermee trok ik het infuus stuk waardoor het bloed en de maaginhoud over de toiletvloer vloog. De erbij gehaalde zuster sloot het infuus af en vertrok mopperend weer spoorslags. Rina en ik bleven met de troep zitten en niemand die kwam helpen. Veel later kwam ze kijken of we ik inmiddels weer in bed lag.

Dit verhaal is absoluut niet bedoeld om ook maar enigszins negatief over het ziekenhuis te zijn. Men is niet anders gewend denk ik. Het personeel is meer dan vriendelijk  en medisch gezien zijn we prima behandeld! Wij hebben alle lof voor de arts en de verpleging. Uiteindelijk hebben ze er voor gezorgd dat ik dit verhaal nog kan schrijven.  Een geperforeerde en gebarsten blinde darm kan zeer ernstige gevolgen hebben. Dit verhaal is bedoeld om aan te geven hoe anders het in andere landen kan zijn en hoe enorm lastig  de taalbarrière is. Ze spreken geen Engels dus roepen ze wat in hun eigen taal en jij moet maar raden wat ze bedoelen. Zonder de hulp en bijstand van de mensen van de camping zou ik hulpeloos verloren zijn geweest. Ook waren we een bezienswaardigheid. Steeds weer kwam er iemand om de hoek van de deur kijken. Ook leek het er op dat het personeel thuis een paar Engelse woordjes had geleerd die dan de volgende ochtend bij ons uitprobeerden, how are you? , what dou you want? Ze deden echt hun best.

Deze man ben ik heel erg dankbaar, mogelijke heeft hij mijn leven gered. Dit is de chirurg die me geopereerd heeft. Dr. Riza Gök.

Rina bij de “bellewagens”

15 mei 2013, Kas Vrije dag.

Maar niet helemaal vrij, de was moest nog wel even gebeuren en Mieke heeft Rina de haren gedaan.

16 mei 2013, Kas Boottocht naar Kekovo. Om 09.00 uur staan 2 busles klaar om ons naar de haven van kekovo te brengen. Na een rit van 45 minuten komen wij bij de boot aan en gaan we varen. Kekovo is niet alleen een stadje maar een heel gebied inclusief eilanden en de zee er omheen.

We varen langs de verzonken stad die 1400 jaar geleden door een aardbeving is verwoest en gedeeltelijk in zee verdwenen. De liefhebbers kunnen in zee zwemmen. Om 13.00 wordt een lunch aan boord geserveerd. Om 16.30 komen we weer in de haven aan en brengen de busjes ons weer terug naar de camping.

17 mei 2013 Kas – Beldibi .

Vanuit Kas loopt de weg omhoog naar de kustweg, en krijgen dan dit Uitzicht op Kas.

Picknick onderweg naar Beldibi aan een mooie baai waar we de vissen uit het water zien springen .

Onderweg stuiten we op 4 deelnemers, waarvan 1 zijn achterband aan flarden heeft gereden. Gelukkig heeft hij geen schade aan zijn camper. Wij hebben even geassisteerd met een extra krik en met onze elektrische 12 Volt pomp brengen we het reservewiel op spanning (hoezo onderhoud?) Dat was gelijk het laatste wat die pomp heeft gepresteerd want daarna deed hij niets meer. (en zoiets zou je reservewiel moeten vervangen!!!!)

Camping aan zee in Beldibi.

18 mei Beldibi – Kizilot Manavgat 125 km

De route gaat via de miljoenenstad Antalya. Zo’n 15 km over 4-baans wegen met stoplichten en rotondes. Vooral bij de rotondes moet aan alle kanten ogen hebben. Voor de verkeerslichten van een rotonde sta je 5 a 6 rijen breed te wachten om vervolgens na de rotonde op 2 rijstroken uit te komen. De turken vliegen je aan alle kanten voorbij.

Daarna een tussen stop in Aspendos. Dit is het best bewaarde Romeinse theater van Turkije en ligt 2 km voorbij Serik. Het is gebouwd in het jaar 200 na C.

Achter dit theater staan de resten van enorm Aquaduct. Dit aquaduct was bijzonder omdat ze een ingenieus systeem hadden om hoogteverschillen te overbruggen d.m.v. het systeem van communicerende vaten.

Om 16.00, na 2 x voorbij gereden te zijn de camping (weer aan zee) gevonden. Oorzaak de coördinaten klopten niet.

De camping is rijkelijk versiert met oleanderstruiken die volop in bloei staan. Helaas zijn de voorzieningen minder. Naast de camping wordt een enorm nieuw hotel gebouwd.

19 mei 2013, Kizilot Manavgat – Anamur, 180 km

De 3e rijdag op rij. De route gaat via Alanya langs de kust en verder door de bergen naar Anamur. De weg langs de kust is aan de ene kant er saai. Er staan alleen maar hotels, de ene nog groter dan de andere, maar je rijdt op slechts enkele meters van de zee en dat is wel weer leuk. De weg door de bergen heeft mooie uitzichten maar omdat de lucht zo dampig is zie je er niet veel van. Het hoogste punt is 500 mtr. Hier en daar erg slecht door het vele vrachtverkeer dat er over komt. Niet in de eerste plaats door de vrachtwagens die gebruikt worden bij de aanleg van een nieuwe weg met een aantal tunnels. De camping in Anamur licht weer aan zee. Het is een bijzondere camping omdat schildpadden op het strand van de camping hun eieren leggen. Ook bijzonder door al die bomen op de camping. Door een misverstand rijd ik met de rechterbovenkant van de camper tegen een tak, met gevolg een deuk.

20 mei 2013. Rustdag (eindelijk)

Arie en Carool nodigen ons, samen met de andere hulpverleners bij de bandenmisère van afgelopen vrijdag uit, voor een kopje koffie met een Turkse lekkernij. Gezellig. ‘s-Avonds hebben we volgens programma weer een diner in het restaurant van de camping.\

21 mei 2013 Anamur – Tasucu.

Dit is het begin van een (voor ons) traumatische periode. We hebben een zieke. Hij meldde zich gisteren al aan, maar had toch nog wat gegeten tijdens het groepsdiner. Dat is hem opgebroken en hij (Han) kan echt niet vertrekken. Dus blijven we voorlopig bij hun achter. Vrij snel na het vertrek van de groep belt  Ans ons op dat Fons even verderop met stukken staat. Als wij hem even later zelf aan de telefoon krijgen blijkt dat hij de ANWB al gebeld heeft en dat hulp voor hem onderweg is. Dus blijven wij weer bij Han. Zelf krijg ik ook langzaam wat buikklachten en zou toch liever doorrijden naar de volgende camping in Tasucu. Om 14.00 geeft Han aan het aan te durven om verder te gaan. Achterelkaar rijden we door de bergen met een sanitaire stop van Han,  naar de camping. Onderweg vernemen wij niets meer van Fons, die inmiddels naar een garage in Anamur gesleept is. In de loop van de avond wordt ik steeds zieker. Aansluitend aan die avond krijg ik steeds meer buikpijn en ga overgeven.

13 mei 2013. Kusadasi – Pamukkele. 200 km. Het heeft vannacht flink geonweerd en geregend. Na een korte pauze vroeg in de ochtend is het weer gaan regen met enorme hoeveelheden water waardoor de camping weer erg soppig werd. De meeste deelnemers konden met begeleiding weg komen, maar een paar kwamen er niet op eigen kracht uit en moesten er uitgeduwd worden.  1 deelnemer moest even naar een ziekenhuis voor een injectie. Daar wachtten wij op.  

Toen wij uiteindelijk weg wilden rijden zakte ons rechter achterwiel na een paar meter ineens weg in een verborgen gat. Achteraf blijkt dat er vorige week een zelfde situatie is geweest en dat men toen het het gaat met modder heeft dicht gegooid. Nu met die grote hoeveelheden regen zak je in die dolgedraaide grond weer weg. Er werd geprobeerd ons er uit trekken, maar doordat er scheef getrokken werd brak het sleepoog af. Met behulp van 5 mannen en veel graven zijn we er uiteindelijk, doornat tot op het bot, uitgekomen. Na een warme douche en 2 koppen koffie konden we eindelijk verder. Het was inmiddels 12.00 uur geworden.

We zijn toen linearecta naar de volgende camping in Pamukkele gereden. Eindelijk weer eens een mooie asfaltweg ( vanaf Aydin) Het heeft de hele dag geregend. In Pamukkele werd het droog en ging zelfs de zon schijnen. Als eerste alle natte boel te drogen gehangen en de kleiresten van die ochtend schoongemaakt. ‘s-Avonds samen met Hans en Mieke in het restaurant een heerlijke forel gegeten.

Pamukkele bij avond.

14 mei 2013, Pamukkele – Kas (aan de kust) 300 km.

Om vijf in de ochtend worden we wakker door de enorm harde oproep door de luidsprekers van de minaret die vlak bij staat. Ongeveer 5 minuten lang klinkt de zangerige oproep over onze camping. Dan ben je echt wel wakker.
Iedereen kan zonder problemen vertrekken en ook wij zijn om 09.30 vertrokken richting Kas. Een rit van ruim 300 km. Als we langs een IVECO garage komen probeer ik daar een nieuw trekoog te kopen. Helaas konden ze me daar niet aan helpen.  Wel heel vriendelijk en behulpzaam te woord gestaan. De communicatie ging via Google Translate.
Daarna verder zuidwaarts via wegnr 585-E87. Onderweg stoppen we 2 x voor koffie en lunch.

Ergens langs de weg zien we een brandende potkachel staan waar de rook uit de schoorsteen kwam. Gestopt en nieuwsgierig gevraagd wat er in de kookpot zit die op de kachel stond. Het bleek een kookpot vol met maiskolven die hij te koop aanbood.

Plm 80 km voor Kas gingen we kijken bij de Saklikent kloof. Daarvoor moesten we wel wat omrijden maar was de moeite waard. Op de parkeerplaats van de kloof troffen we een aantal deelnemers die het zelfde idee hadden gehad. De kloof als zodanig is niet zo indrukwekkend maar wel de hoeveelheid water dat er met donderend geweld doorstroomd. Het water komt ergens door de rotsen van 50 meter hoogte naar beneden donderen. Daarna zijn we heel gezellig met 6 deelnemers op een terras nog wat gaan drinken.

De laatste 35 km was de weg langs de kust tenenkrommend slecht. Om 18.00 arriveerden we op de camping in Kas en werden we weer, zoals iedere reisdag,  door Hans en Mieke met een drankje ontvangen

5 mei 2013. Samen met Hans en Mieke vertrekken we van de camping Androupolis naar de grens van Turkije. Een klein uurtje rijden. Het is lekker warm en de zon schijnt.

Om Turkije binnen te komen moet je natuurlijk eerst door de Griekse controle, (dat gaat redelijk snel) , dan over een zeer slechte, erg smalle weg waar vrachtauto’s geparkeerd staan en tenslotte over de brug van de grensrivier die bewaakt wordt door zichtbaar bewapende militairen die vriendelijk naar ons zwaaien.

Dan komt de Turkse grens. Je moet langs 4 controle posten. De eerst kijkt of je de goede papieren hebt, daarna kom je op een grote parkeerplaats waar een Taxfree shop is en waar je je eerste Turkse Lires kan pinnen. (Daar wachten wij alle deelnemers op om ze de weg te wijzen.) Dan loopje naar een hokje waar je het visum moet kopen,  2 x 15,00 in Euro’s! Dan in de rij voor de tweede controle die de autogegevens en groene kaart in zijn computer invoert en dan de 3e, die het langste duurt, je pas wordt gescand en men voert weer allerhande gegevens in zijn computer in. Daarna doorrijden naar de laatste controlepost. Die controleert alles nog eens. Al met al ben je zomaar een half tot een heel uur kwijt om binnen te komen. Bij de laatste controle houdt de ambtenaar ons een briefje voor de neus met een kentekennummer er op en vraagt ons: Is this your brother???  Die heeft een probleem en moet terug komen omdat er problemen zijn met zijn verzekering. Wij zoeken het nummer in onze lijst op en dat blijkt van een deelnemer van onze groep te zijn. We bellen hun op en vertellen dat ze terug moeten komen. Ze waren al 15 km verder! We wachten ze op. Ze moeten weer Turkije uit en dan weer terug in de rij. De oorzaak was dat zij 2 groene kaarten hadden de 1e liep in Juni af en was dus geen 3 maanden meer geldig. De tweede begon in Mei en deze hadden ze niet laten zien. Uiteindelijk was alles om 12.00 uur geregeld. Wij hadden dus ruim 3 uur aan de grens gestaan.

Omdat we zo laat zijn rijden hebben we in één stuk naar de veerboot gereden die ons van Gelibolu naar de overkant van de Dardanellen naar Lapseki brengt. Het is een gezellige drukte met allerhande handelaren die je van alles willen verkopen. Rina kan de verleiding niet weerstaan en koopt een grote zak pistasnootjes.

De boot doet er zo’n 20 minuten over. Boven op het dek heb je een prachtig uitzicht. Via Canakkale loopt de route verder richting Izmir. De omgeving is prachtig, alleen was de weg soms erg slecht. De Turken zijn op heel veel plaatsen met de weg bezig. Het ene moment een prachtig nieuw wegdek en het volgende moment rammel je de camper uit. Om  plm. 16.00 uur komen we aan op de camping bij Troje. De plek bij een restaurant is te klein voor ons allemaal, dus moeten er een aantal (die het 1 nacht zonder stroom af kunnen)  aan de overzijde van de weg in een weide staan.

‘s-Avonds hebben we in dat restaurant een maaltijd.

6 mei 2013. Om 8.30 begint de excursie naar de restanten waarvan men aanneemt dat het Troje was. Tot voor kort dacht men dat het verhaal over Troje (geschreven door Homerus) een mythe was, maar inmiddels meent met zeker te weten dat dit echt Troje moet zijn.

Een deelnemer heeft een lekke achterband, maar gelukkig is het een camper met dubbel lucht, dus kan hij zelf naar een bandenbedrijf rijden.  Om plm 12.00 rijden wij richting de volgende camping in Burhanye. Het weer is weer prima. Warm maar met een heerlijk verkoelend windje. Onderweg maken we onder een aantal grote pijnbomen een lunchstop met aansluitend een uurtje siësta. De route gaat over bergen en dalen met prachtige uitzichten. We rijden een heel stuk pal langs de kust. De wegen zijn weer net als gisteren afwisselend goed en slecht.

We staan op deze camping weer direct aan het strand.

7 mei 2013. Vandaag een rustdag.

Mooi hè? Kan zo uit een folder van Zwitserleven komen.

‘s-Avonds hebben we nog een facultatieve maaltijd in het restaurant van de camping. Hans en Mieke hebben nog wat wijn en bier over die daar uitgeschonken kon worden.

Rina met opgestoken haar. Leuk toch?

8 mei 2013. Burhaniye – Bergama. Het weer is prachtig en niemand heeft haast om weg te gaan. We hebben vandaag maar 80 km te rijden.Uiteindelijk drinken we eerst nog koffie en vertrekken dan richting Ayvalik. Eenmaal op de hoofdweg tanken we eerst bij een hagelnieuw benzinestation waar ons gratis koffie aangeboden wordt. Er zijn ontzaglijk veel benzinestations hier in deze regio. Ayvalik is een leuke stad met een haven en veel, heel  veel winkeltjes. Het is er erg druk en het is moeilijk om een parkeerplaats te vinden.

Helaas was het een beetje dompig weer.

Daarna rijden we de alternatieve route uit het routeboek. Deze ging via Kozak door de bergen en is mooi en prima te rijden. Onderweg picknicken we onder een grote pijnboom. Naast een stortplaats waar van alles gedumpt was. Onderweg lijkt het wel of we door Drenthe rijden enorme keien van  graniet, net als bij de hunebedden.

Op de camping in Bergama aangekomen blijkt dat we onze Turkse telefoon kwijt zijn. Die moet op de picknickplek uit de broekzak gegleden zijn. Er zat dus niets anders op dan terug te rijden. Daar aangekomen lag de telefoon er gelukkig nog.

9 mei 2013. Afgelopen nacht heeft het een beetje geregend en het is bewolkt.

Vandaag een excursie naar de Acropolis van Bergama. We worden om 9.00 uur opgehaald door een NL-sprekende gids en een bus. Eerst een bezoek aan het Akropolis waarvoor we met een lift en een kabelbaan plm 400 m omhoog gebracht worden en daarna naar het Asklepion.

Vanaf de akropolis een (wazig) zicht op Bergama.

De resten van het Asklepion, een ziekenhuis uit 400 voor Christus. Tijdens dit bezoek werden we verrast op een flinke stortbuit met stormachtige wind.  Toen we om 13.00 uur op de camping kwamen was de bui weer over. ‘s-Avonds, toen we nog een poosje met z’n vieren onder de luifel zaten, moesten we de luifel uitdraaien omdat het begon te regenen. Enkele deelnemers zijn bang dat ze er de volgende ochtend niet uit kunnen komen. De grond is behoorlijk drassig.

10 mei 2013, Route Van Bergama – Kusadasi, plm 200 km. Het heeft de afgelopen nacht flink geregend, maar in de ochtend werd het gelukkig droog. Door de meeste te begeleiden bij het uitrijden is het grasveld bespaard gebleven van moddersporen. Het pad was uiteindelijk wel een modderpad geworden.

De route naar Kusadasi liep via Izmir (rondweg) en gedeeltelijk langs de kust.

Op een stuk paralelweg langs een park met palmbomen hebben we geluncht en siësta gehouden.

Het Turkse leger dacht er kennelijk net zo over en heeft op die weg ook geluncht.

Onderweg moesten we over een weg in aanleg dat enorm stoof. Samen met de regenbuien onderweg was de camper erg vies geworden. In de buurt van Kusadasi hebben we de camper een flinke wasbeurt laten geven.

11 mei 2013 Kusadasi, Excursie naar Efeze en bezoek aan Ci?????. Om 08.45 wacht de bus met een NL-sprekende gids ons op voor een druk programma vandaag. Het blijkt een leuke en prima gids. Ze verteld ook over het dagelijkse leven hier in Turkije. We rijden via Cesme naar de opgravingen van Efeze. Ondanks dat we al veel gezien hebben zijn we erg onder de indruk wat we daar te zien krijgen.

Daarna gaan we naar een fabriek van lederen kleding waar we een show krijgen.We worden met een drankje ontvangen en men hoopt natuurlijk dat we iets kopen. De prijskaartjes die er aanhangen liegen er niet om b.v. 1200,00 voor een leren jas. Vooraf werd gezegd dat we 50% korting zouden krijgen en omdat het de volgende dag Moederdag is nog eens 10% extra. Slechts 1 persoon koopt er een jas.

Daarna gaan we lunchen in een restaurant in de bergen en tot slot nog naar een bergdorpje dat ook één en al toeristische kraampjes was. Uiteindelijk waren om 16.00 uur doodmoe op de camping terug.

12 mei 2013, Rustdag en Moederdag. Met een door ons georganiseerd gezamenlijk ontbijt verwennen de mannen de moeders met een geheel verzorgd ontbijt, opgesierd met een prachtige rode roos. Het werd een hele leuke en happening waar iedereen aan meedeed.. Iedereen bedankte ons voor het leuke initiatief. De hele dag een strak blauwe hemel met zomerse temperaturen

Een boeket met 21 rozen, 1 voor iedere moeder.

Om in Turkije te komen moeten we eerst een heel stuk door Griekenland. Daar doen we 5 dagen (incl 1 rustdag) over

01-05-2013. Igoumenitsa – Kastraki. 250 km. Aankomst in Igomenitsa. klokslag half negen rijden we de kade op het Griekenland tegemoet. Het weer is prachtig en het is nu al warm. Aan de rand van de stad tanken we diesel (is hier goedkoper dan in Italië) en doen de eerste boodschappen bij een Lidl in Griekenland. De (prachtige) route gaat door de bergen. Eerst naar Ioannina en daarna over de snelweg en weer 50 km door de bergen naar Kastraki. De camping Vrachos ligt vlak bij de beroemde Meteora kloosters die op enorme zwarte steenkolossen zijn gebouwd. Op de terugreis in Juni gaan we er kijken.

Onderweg met de luifels tegen elkaar voor de zon gezellig met Rein en Coby een broodje gegeten. Aan de snelweg zijn nagenoeg geen Parkeerplaatsen, dus een afrit af om een geschikt plekje te vinden.

02-05-2013. Kastraki – Nea Moudania. 300 km. Tot Grevena door het bergachtige binnenland. Dan snelweg. Onderweg in Vergina bezoeken we de koningsgraven. Hier zijn Phillipos II en Alexander de Grote begraven. Diep in een grafheuvel bewonderen we o.a. prachtige gouden schatten en allerhande voorwerpen die men daar gevonden heeft. Van spijkers tot speerpunten en van gouden kroon tot een enorm groot gouden schild. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden.

Daarna naar het zuiden naar Nea Moudania. De camping ligt schitterend pal aan zee.

‘s-Avonds een super gezellige BBQ in het straatje tussen de campers.

03-05-2013. Nea Moudania – Alexandroupolis. 315 km. Vandaag vieren de Grieken hun Goede Vrijdag. Het si dus vrij rustig op de weg. Grotendeels over de snel. Het eerste stuk tot Apollonia gaat weer door het binnenland. Weer een prachtige route door bergachtige Grieks Macedonië.

Daarna door naar Kavala en via de snelweg richting Turkse grens.Vanaf de snelweg heb je regelmatig een mooi uitzicht over de kust en de zee.  Plm 20 km voor de grens ligt Alexandroupolis.  Weer een prima camping pal aan zee met een heerlijk zandstrand.

04-05-2013. Rustdag. Hebben we wel verdiend, vinden wij. Wij staan heerlijk onder rieten daken in de schaduw.

05-05-2013. Gaan we Griekenland verlaten. De afgelopen dagen hebben we schitterend weer gehad met temperaturen tot wel 30 graden. De routes door het binnenland zijn soms adembenemend mooi. Vooral de natuur is prachtig groen. De wegen zijn over het algemeen goed, soms met slechte stukken waar je omheen probeert te laveren. Dit geldt vooral in dorpjes. De autosnelweg is prima. De afgelopen dagen hebben we in totaal 27,00 aan tol betaald. Dat is bepaald niet goedkoop. Maar ja als je op wilt schieten. . . .

Vertrek van de camping om 08.30 uur. Iedereen is al weg. Kennelijk allemaal een beetje nerveus voor de bootreis. Aangekomen (10.00 uur) bij de vertrekhaven krijgen we van Hans en Mieke de tickets en een oranje sjaal. Het is immers groot feest in Nederland, we krijgen een nieuwe koning. We kunnen nog net zien hoe Beatrix afstand tekent. Om 11.00 begint men het het laden van de boot en rijden we naar binnen in één van die grote muilen. We worden naar het achterdek gedirigeerd waar we buiten staan. Dat heet camping aan boord. Hierdoor slapen we heerlijk in ons eigen bed, want de tocht duurt tot morgenochtend een uur of half negen. We kunnen zelfs nog, zolang we niet varen,  TV zien.  Hans en Mieke en Rina delen oranjebitter uit, er wordt zelfs gezongen voor de nieuwe koning. Bij de receptie een pasje gehaald om de deur naar het dek te kunnen openen om weer naar de camper te gaan. Een aantal zitten heerlijk op een makkelijke stoel in de zon.

25-4-2013

Pruz.  Gisteravond hoorde we dat, als klap op de vuurpijl na alle opstoppingen van gisteren, ook nog de Reschenpass afgesloten zou zijn. Daarom eerst Wifi gekocht en  op het internet gezocht of die pas inderdaad afgesloten is. En ja hoor, van 08.00 tot 17.00 is hij gesloten voor alle verkeer behalve vrachtverkeer. Bij de receptie konden ze niet geloven dat er geen omleiding ingesteld zou zijn. Toen samen met Piet en Klaasje afgesproken dat we het zouden gaan proberen. Er bleek wel degelijk een omleiding te zijn. Deze ging via de Zwitserse grens en een behoorlijke klim met 8 haarspelbochten naar Nauders. Jaren geleden hadden we die al eens eerder meegemaakt. Bij het benzinestation (en camping) vlak voor de grens vol getankt. De pompbediende kende ons nog van onze Italiëreizen. Die camping was het startpunt van de Italië-reis.

Vanaf de grens tot Merano daalt de weg voortdurend.  Dit is een gebied met aan beide zijden van de weg enorme hoeveelheden fruitbomen staan nu in volle bloei, een prachtig gezicht. Onderweg koffie gedronken en gegeten en uiteindelijk via Bolzano in Trento op een parkeerplaats beland. Tussen Bolzano en Trento zien we dat de temperatuur inmiddels is opgelopen tot 33 gr!!

De parkeerplaats bij sportvelden en tussen flats was leeg. Dat kwam omdat de Italianen die dag hun bevrijding vieren.

De volgende ochtend werden wakker gemaakt door het komen en gaan van auto’s die leerlingen kwamen brengen van de school die z’n ingang aan de parkeerplaats bleek te hebben.

26-04-2013 Trento –  Argenta. Door al het lawaai waren we vroeg op en reden we al om 8.45 uur weg. Op de serviceplaats in Trento hebben we “gelost en geladen”. De route naar Verona liep grotendeels parallel aan de Autostrada en de rivier de Adige. Via de Tangentiale van Verona richting Legnano om uiteindelijk in Ferrara aan te komen. Hier wilden we de nacht blijven, echter, de parkeerplaatsen waren overvol. Toen maar besloten om door te rijden naar de volgende mogelijkheid en dat was Argenta. Daar bleek de camperplaats door werkzaamheden niet bruikbaar en hebben we met nog een Italiaanse camper er vlakbij in de woonwijk overnacht. ‘s-Avonds hebben we nog een rondje door het centrum gewandeld en geld gepind. De ene automaat accepteerde onze pinpas niet, een andere wel. Typisch Italië.

27-04-2013 Argenta – Punta Marina  We worden gewekt door de regendruppels op het dak van onze camper. Nog in Argenta bij de Lidl een paar boodschappen gedaan. Helaas hadden ze geen bakbroodjes. De reis ging verder richting Ravenna met de bedoeling om daar te overnachten. Maar ja het was zaterdag dus alle PP waren weer vol. Toen maar door gereden naar een voor ons zeer bekende plek in Punta Marina. Hier stonden we t.o. de camping waar we altijd met de groep enkele dagen verbleven.

28-04-2013. Punta Marina – Riccione. Vertrokken om 10.30 uur voor een korte rit van 80 km die grotendeels over de Autostrada ging. Tjonge  tjonge wat zijn de wegen in Italië slecht. We zijn best veel gewend. Tijdens de Balkanreis hebben we best slechte wegen mee gemaakt, maar de Italiaanse wegen zijn super slecht.

Aankomst op de camping Fontanella in Riccione om 11.30 uur. We worden heel gezellig ontvangen door Hans en Mieke met een kop koffie en een glaasje.Meer dan de helft van de groep is al aanwezig.

29-04-2013 Vandaag is dag 1 van deze Turkije-reis. Vanmiddag om 17.00 uur een welkomstdrankje. Rina hielp Mieke met de voorbereidingen van de hapjes. Hans gaf nog wat algemene informatie en instructies voor morgen naar de Boot.  Onder een bewolkte maar droge hemel was het heel gezellig. Brigitte Eijken biedt aan om tijdens de reis de Jeu de Boulle te organiseren.  Om 1900 hebben we een  diner in een restaurant aan het strand. Bert en Ans Klomp geholpen met hun waterpomp die het niet deed. Morgen vertrekken we naar de haven van Ancona om in te schepen naar Igoumenitsa in Griekenland.

maandag 22 april zijn we om 11.00 uit Wehl vertrokken en via de A3 tot Oberhausen, vervolgens richting Dortmund om tenslotte de Sauerlandroute zuidwaarts gereden. Het is een mooie afwisselende route. Prima parkeerplaatsen voor een kopje koffie en de lunch. Mooier en rustiger dan de A3 of de A60, vinden wij. Na 305 km vonden we een mooie overnachtingsplek bij het burchtstadje Munzenberg. We stonden bij de sporthal. Heerlijk in het zonnetje en genietend van al het groen van het voorjaar.

dinsdag 23 april. Rina is jarig! Ze wordt overstelpt met sms-jes van de kinderen en bekenden. We vertrekken om 10.00 uur en rijden het laatste stukje Sauerlandroute. Op de A3, ter hoogte Wertheim belanden we in een file van 14 km. Dom genoeg hadden we de radio niet aan zodat we er zonder erg achterop reden. Het bleek dat de cabine van een vrachtauto helemaal was uitgebrand. Men was bezig het wrak te bergen. We hebben niets gehoord over de chauffeur zodat we aannemen dat hij het er levend vanaf gebracht heeft. Bij Wurzburg zijn we richting Ulm gereden.  Zo’n 50 km voor Ulm zochten we een overnachtingsplaats. De plek in Heidenfeld bleek niet meer te bestaan, kennelijk ingepikt door Lidl. Daarom door gereden naar Giengen. Eerst daar nog even getankt voor 1,35.9 en daarna een prima overnachtingsplaats bij een sportaccommodatie gevonden.

‘s-Avonds gekeken hoe Barcelona met 4-0 afgedroogd werd door Bayern München.

woensdag 24 april. Volop zon, we vertrekken om 09.30. Via Memmingen, Kempten en Füssen rijden we Oostenrijk binnen. De bergen hebben nog volop sneeuw, altijd weer een mooi gezicht. Via de Fernpas ging het verder tot Prutz. Hier overnachten we op de camping. Het was vandaag wel een route met hindernissen. 2 x een weg tijdelijk afgesloten i.v.m. werk aan rotswanden. Verder adviseerde TomTom een alternatieve route te nemen i.v.m. een 3e afsluiting. Die omleiding bracht ons over een bergtop, we reden zelfs tussen  de sneeuw. Aankomst op de (mooie) camping 16.00 uur. Hier treffen we Piet en Klaasje Brouwer aan die hier al een dag zijn. Prima gelegenheid om gezamenlijk nog even in het zonnetje een glaasje te drinken. ‘s-Avonds weer voetbal gekeken. Dortmund wint met 4-1 van Real Madrid.

De besneeuwde berg op de achtergrond daar ongeveer stuurde TomTom ons over heen.

25 april. Vertrek richting Rechenpas.

Een verslag van de NKC-groepsreis: Turkije voorjaar 2013.

Deze reis wordt begeleid door de reisbegeleiders Hans en Mieke Teeuwen en assistent reisbegeleiders Cor en Rina van de Kamp

Op 25 en 26 maart 2013 de eerste kennismaking met de groep*) deelnemers.

Op maandag 25 begon om 14.00 uur de informatie verstrekking door Hans en Mieke Teeuwen, de begeleiders voor deze reis. D.m.v. een Powerpoint-presentatie werden we geinformeerd over wat we konden verwachten tijdens de 54-dagen van de reis naar Griekenland en Turkije. In de pauze worden reisboeken en folders uitgereikt. ‘s-Avonds hadden we een diner met de hele*) groep. Het was erg gezellig en het eten was prima.

De volgende ochtend kregen we onder het genot van een kop koffie nog zeer interessante informatie over de geschiedenis van Turkije.

*) De groep was niet helemaal compleet. 1 koppel verbleef in het buitenland en zullen zich in Riccione bij de groep aansluiten.